In het ziekenhuis aangekomen (met de bus dit keer, want Stephan moest eerst nog even werken), naar de dagverpleging, even een praatje met de buurvrouw en toen werden we gehaald en naar de kamer gebracht. Dit keer had ik geen stoel, maar een heus bed! En ik kreeg nog een lunch ook.
Toen het infuus eenmaal goed zat, de eerste keer wilde het niet - dus de andere arm bood uitkomst, kreeg ik eerst twee medicijnen om allergische reacties van de chemo te voorkomen. Van eentje word je heel suf, dus ik viel bijna in slaap.
Toen eenmaal het echte middel door de slangetjes van het infuus mijn aderen in druppelde, kreeg ik.... een allergische reactie.
Gelukkig liep er net een verpleegkundige langs, die zag het gebeuren. Het infuus is gelijk stop gezet en er werd gespoeld met een zoutoplossing.
Toen ik weer een beetje bijgekomen was, is het chemo-goedje weer aan de slangetjes gehangen. En deze keer ging het goed. Gelukkig. Wel duurde het allemaal lang. Ik was om 12.00 uur in het ziekenhuis en om 15.00 uur waren we klaar. En dat zonder bloedprikken en extra afspraken.
Vandaag blijf ik me naar verwachting suf voelen door dat ene medicijn, maar dat zou morgen al een stuk beter moeten zijn.
Er is altijd iets om dankbaar voor te zijn en soms vergeet je ook dingen, omdat ze zo 'gewoon' zijn. Ik ben bv dankbaar voor een goede zorgverzekering. Als je leest en ziet wat alle behandelingen kosten, dat is echt ongelooflijk. Je zou het maar zelf op moeten hoesten!
Tot gauw, groeten, Elni
PS die allergische reactie maakte me i.v.p. spierwit (eerste middel) knalrood in mijn gezicht. Ik werd benauwd en kreeg rugpijn en werd dizzy in mijn hoofd.
