Geknipt!

Van de week had ik mijn eerste knip beurt sinds mijn haar eraf ging.

De eerste echte in elk geval. Twee keer had Gea (mijn vriendin en kapster - in die volgorde) de contouren een klein beetje bijgewerkt, maar een model had ik nog niet.

Tot afgelopen week.

Eerlijk gezegd vond ik dat toch ook wel weer een dingetje, daarom heb ik maar een'before'

en een 'after' fotootje gemaakt!

Nou Gea, prima gedaan hoor! Alweer! Dank je wel!

Verder heb afgelopen maand een bezoekje gebracht bij de gynaecologe, die heeft mij medicijnen voorgeschreven om te kijken of dat me gaat helpen bij de overgangsklachten. Het is nog even afwachten of dat zal werken.

Ook heb ik nieuwe protheses aangemeten gekregen. Er zit nog steeds wat seroom achter het litteken, maar ik wilde niet wachten, wil toch twee dezelfde hebben. Omdat ik nu niet meer vast zit aan een bepaald gewicht of grootte, heb ik kunnen kiezen voor een wat kleinere en lichtere variant die veel beter zit dan het zwaardere geval dat ik eerst had.

In januari heb ik nog een afspraak staan bij de oncoloog voor een bloedcontrole en een bot dichtheids scan, i.v.m. botontkalking.

Ik ben dankbaar voor mijn nieuwe protheses, die werken prima! En ook dat ik zwemprotheses heb kunnen bestellen, die vergoed worden door de verzekering. Dat scheelt weer een stuk. Dus binnenkort ga ik die uitproberen!

Tot gauw, groeten, Elni

vijf, zes en zeven november

Zondag vijf november,

Mijn verjaardag gevierd met een uitgebreide 'tea' bij hotel Fidder met mijn vrouwelijke familieleden.

Maandag 6 november: naar het ziekenhuis

De uitslag van het weefselonderzoek was er. Gelukkig geen gekke dingen gevonden, dus dat is wel weer positief.

Verder moet ik nog echt rustig aan doen, er zit nog best veel vocht bij de wond, dus moet ik mijn arm echt ontzien. Dat is best lastig. Ook fietsen en dergelijke mag ik pas weer doen als het vocht zo goed als weg is en de wond genezen.

Ik hoef pas weer over een jaar terug voor controle.

Dinsdag 7  november.

De geboortedag van papa.

De eerste zonder hem.

Toch wel verdrietig!

Ik ben dankbaar voor alle verwennerij, cadeautjes, kaartjes, Whatsappjes enz. met mijn verjaardag en vooral voor alle dames die gekomen zijn zondag om met mij mee te vieren! Nogmaals hartelijk bedankt. Vond het heel bijzonder!

Liefs, Elni

Een Jaar

Een jaar geleden, dit zelfde weekend was er eentje om nooit meer te vergeten.

Het was het weekend waarin
* ik mijn 44ste verjaardag vierde met wat vriendinnen op de koffie, voor het eerst sinds tijden dat ik weer eens wat deed om mijn verjaardag te vieren.
* ik samen met mijn moeder naar Soldaat van Oranje ben geweest. Een hele gezellig zaterdag.

* we een feestje hadden voor de 70ste verjaardag van papa en Ans, maar ook


* het weekend waarin ik een onregelmatigheid ontdekte in mijn borst.

Nu terugkijkend op dat weekend, was het een mooi weekend, een speciaal weekend, maar toch ook eentje met wat scherpe randjes.

Het bleek ook het weekend te zijn van de allerlaatste verjaardag van papa, hij werd 'maar' zeventig...
De verdikking in mijn borst, in eerste instantie door de huisarts aangemerkt als niets bijzonders, bleek toch kanker te zijn....

Nu, een jaar verder...

Een jaar, net als elk jaar, met vele ups en downs. Alleen dit jaar waren de hoogtepunten wat groter, en de dieptepunten wat lager.

Het was een moeilijk jaar, een zwaar jaar, maar ook een bijzonder jaar, een speciaal jaar.

Een jaar van winst en verlies.

Ik verloor mijn eierstokken en beide borsten, ik verloor mijn vader.

Maar ik ontving ook veel. Nog nooit kreeg ik zoveel kaartjes in een jaar. Zoveel bloemen, zoveel appjes, zoveel hulp met koken, schoonmaken, wassen, strijken, enz.
En eerlijk gezegd, heeft me dat zo ontzettend goed gedaan. Het gaf me moed, vertrouwen, het liet zien dat ik er toe deed.

Het was een jaar vol van eerste keren. De eerste keer naar de mammapoli, naar de oncoloog, de eerste chemo, de eerste prothese, de eerste keer dat ik achter een lessenaar een zaal toesprak (op de uitvaart van mijn vader). De eerste keer in het openbaar zonder haar en ook weer voor het eerst met heel kort stekeltjes haar, nadat het weer was gaan groeien.

En dan hebben we het nog niet over de eerste opvliegers, de eerste keer bij mijn zoon in de auto, de eerste diploma uitreiking (Lonja haalde haar TL examens) en vast nog veel meer.

Vorig jaar op mijn verjaardag kreeg ik van Stephan een fitbit, een heel uitgebreide stappenteller, met bijpassende armband. Daar heb ik afgelopen jaar veel plezier van gehad. Als je goed zou kijken zou je ook daarin kunnen zien wat voor jaar het geweest is, ook hier veel ups en downs.

Weken waarin er veel stappen werden gezet en gefietst, ander weken bijna niets. Nachten met weinig slaap, diepe slaap of momenten waarop ik veel in bed lag. In mei kreeg ik van mijn zusje een bijbehorende weegschaal, een hele lieve verrassing. Hierbij het zelfde verhaal. Veel gewichtsverlies na heftige weken, bv de eerste chemo, later kwam ik juist weer aan door constant een wee gevoel in mijn maag en de medicijnen. Dus ook wat dat betreft ging het op en neer.

Het was ook een jaar van ontwikkeling. Vorig jaar oktober hebben Stephan en ik een cursus gedaan bij Groundwork (klik)  De training heette: ik kan veranderen. Hierin staat onze relatie met Jezus centraal. Heel bijzonder en heel fijn.



Die cursus, samen met het afgelopen jaar hebben echt een verandering ingezet. Ik heb geleerd dat ik er mag zijn, dat ik waarde heb, precies zoals ik ben. Ik hoef niet te zijn zoals een ander, ik mag zijn wie ik ben, met al mijn gebreken en zwaktes. Ik heb geleerd dat God er is, altijd, in goede en slechte momenten. Ik heb geleerd dat ik me kan blijven ontwikkelen, dat er altijd ruimte is voor meer en dat verandering niet altijd slecht is.

Dat is zo waardevol gebleken dit afgelopen jaar.

Vandaag begin ik aan een nieuw jaar, het zesenveertigste levensjaar. Dat ga ik vieren met een aantal heel speciale mensen. Allemaal familie, allemaal vrouwen.

Wat het komende jaar gaat brengen, geen idee, maar ik kijk er, samen met Stephan, vol verwachting naar uit.

(tijdens onze wandeling gisteren)

Fijne zondag, Elni

extra keer naar Isala

Gelukkig vond ik Greta (alweer!) bereid met me mee te gaan naar het ziekenhuis vandaag.

Ik had vanochtend de poli gebeld omdat ik wel erg veel last kreeg van de wond en mijn oksel/arm.

Ik had last van seroom, hier een uitleg:

Seroom

Seroomvocht is wondvocht dat zich ophoopt in het wondgebied. Het ontstaat vaak na operaties bijvoorbeeld na een mamma amputatie. Seroomvocht is wondvocht dat zich ophoopt in het wondgebied. Hierdoor ontstaat een verdikking. De aanmaak van seroomvocht kan soms langdurig en in grote productiehoeveelheden optreden.In veel gevallen gaat het op korte of langere termijn over.
Door middel van puncteren kan het seroom worden weggezogen. De punctie wordt gedaan in het littekenweefsel met een naald. Dit moet soms meerdere malen worden herhaald, omdat er een soort melk effect kan ontstaan: Het wegzuigen roept nieuwe productie van seroom op.
Vaak helpt het als er na de punctie een dik gaas of een pelotte op wordt geplakt zodat er wat tegendruk ontstaat.
Daarnaast kan men proberen de punctieperiode heel langzaam te verlengen. Tenslotte kan men de lymfeproductie vertragen cq tijdelijk zelfs helemaal stil leggen met injecties octreotide in combinatie met een draagdoek: dit is vooral nuttig als in de holte na leegzuigen ook nog enkele cc's kleefstof / kleefmiddel wordt achtergelaten (Tissu Col.).
Echter, er is ook een risico dat na meerdere puncties een ontsteking ontstaat. Het aantal malen dat wordt gepuncteerd, wordt daarom zo veel mogelijk beperkt.

De verpleegkundige probeerde een aantal keer om het wondvocht af te voeren, maar dat lukte helaas niet. Omdat ik niet naar huis wilde zonder dat er wat aan de klachten gedaan was, heeft ze een arts erbij geroepen en die ging met wat minder beleid te werk. Hem lukt het uiteindelijk wel om 250 cc in de fles te krijgen met de vacuümpomp en holle naald.

De afgelopen twee dagen had ik echt mindere dagen, last van de wond/litteken en dergelijke en erg moe.

Hopelijk knap ik nu weer wat op.

Ik ben dankbaar dat het uiteindelijk gelukt is net, dat Greta haar vrije tijd opgaf om met me mee te gaan en voor Stephan, die straks ook weer op tijd thuis komt om voor mij en de kinderen te koken.

Maandag heb ik de controle afspraak bij de chirurg, hopelijk hoef ik voor die tijd niet nog een keer extra naar Isala!

Groeten, Elni

Thuis

Gelukkig ben ik weer thuis nu.

Één nachtje was inderdaad genoeg.

(Mooie bos bloemen van mijn moeder)

Nu verder herstellen en zes november heb ik een afspraak voor controle bij de Mammapoli.

Fijn dat er zo veel mensen meeleven!

Tot gauw, Elni 

Operatie geslaagd!

Gelukkig is de operatie voorspoedig verlopen. Wij kregen net bericht dat Elni zo van de OK over gaat naar recovery, het duurt nog even 1-2 uurtjes en dan komt zo op de afdeling. We denken rond 3 uur ieder geval weer op de afdeling. 

Dit hobbeltje is weer genomen, nu maar even hopen en bidden op geen nabloeding zoals vorige keer. Maar we verwachten dat zeker niet. 

Zover even deze update van Stephan

Precies.....

....negen maanden na de eerste operatie, mag ik me nu weer melden voor de laatste operatie.

Vandaag ben ik niet als eerste aan de beurt, maar toch ben ik hier al vroeg, omdat ze me dan kunnen oproepen als het nodig is.

Deze keer heb ik een éénpersoons kamer. Wat een fijne verrassing!

Ook nu weer een foto bij de ingang, zoals beloofd. 

Zodra we meer weten, zal Stephan een berichtje maken.

Bedankt voor jullie gebeden!

Liefs, Elni 

Zenuwen

Gisteren, bij de pre-operatieve screening kreeg ik te horen dat ik kan kiezen voor een speciaal soort pijnbestrijding.

Dan maken ze een echo, als ik al onder narcose ben, om mijn zenuwen te zoeken in het operatiegebied en spuiten ze daarin rechtstreeks een soort blocker. Het voordeel is dan dat er op dat moment waarschijnlijk minder pijnmedicatie nodig is en ook de napijn zal een stuk minder zijn.

De vraag was of ik dat wel wilde? Ja, natuurlijk!

Het enige is dat er dan wel een anesthesist moet zijn die die techniek beheerst.

Dat hoop ik dan maar....

Verder is de datum definitief, voor zover dat mogelijk is. Dus nog een weekje, dan is het zover.

En ik word weer geopereerd in het behandelcentrum. Dat vinden zowel Stephan als ik erg prettig. Het is wat kleiner, knusser, bekender en vertrouwder.

foto van januari jl.

Ik zal volgende week een foto maken ter vergelijk. Het zal dan in elk geval al licht zijn, want ik hoef me deze keer niet zo heel vroeg te melden

Ik mag Lonja's oranje koffertje weer lenen, dus die kan ik zo langzamerhand gaan pakken.

Ik zal Stephan weer vragen het blog bij te houden als er nieuws is.

Hele fijne week allemaal! Groetjes, Elni

snel

Zoals ik al schreef in mijn vorige berichtje, hoef ik niet lang te wachten op de laatste operatie.

Aanstaande maandag kan ik terecht bij de afdeling Anesthesie voor mijn pre operatieve screening.

Waarschijnlijk hoor ik één dezer dagen de definitieve datum wanneer ik me mag melden bij de chirurg in het ziekenhuis. Officieus is deze operatiedatum al bekend, namelijk dinsdag 24 oktober.

Van de week was er gelegenheid om naar Apeldoorn te gaan om bij mijn zusje te bezoeken en samen met haar en onze moeder te lunchen.

Wat fijn dat dat weer een keertje kon!!

Ik mocht op Nienkes nieuwe ebike fietsen. Dat gaat als een trein, wat een ideaal ding zeg!

Ik hoop dat je er nog veel plezier van gaat hebben Nienke! En bedankt voor het ritje!

's Middags nog met Stephan naar de huisarts, gelukkig gaat het al een heel stuk beter met zijn (hoge) bloeddruk!

Daar ben ik ook weer heel erg dankbaar voor!

Groeten, Elni

maandag 2 oktober: afspraak bij de regieverpleegkundige

Dit is Sieta!

Sieta is één van de regieverpleegkundigen van de mammapoli.

Zij heeft mij, samen met een aantal collega's, begeleid de afgelopen maanden.

Maandag had ik een afspraak met haar en dus fietste ik maandagochtend weer richting het ziekenhuis. Gelukkig was het mooi fiets weer.

We hebben doorgesproken hoe het nu met me gaat en of ik eventueel nog klachten had waarvoor ik een doorverwijzing kan gebruiken naar andere specialisten (zoals fysiotherapeut, gynaecoloog, psycholoog, neuroloog enz enz).

Ik wilde wel graag nog eens iemand spreken van de afdeling gynaecologie, i.v.m. onder andere de overgangsklachten, maar dat was vorige week al geregeld via de oncoloog.

Toch goed om even het lijntje kort te houden, zodat er ingegrepen kan worden mocht dat nodig zijn.

Ik had een bedank-cadeautje meegenomen voor Sieta en haar collega's, zodat ook zij weten dat ik heel erg dankbaar ben voor hun inzet bij dit zware traject.

Verder heb ik gistermiddag (eindelijk) de chirurg gesproken.

Gelukkig kan zij me op korte termijn opereren. Dus hoef ik niet tot volgend jaar te wachten. Over een aantal weken zal ik aan de beurt zijn. Ze gaat het doorgeven aan de afdeling planning en die zoeken een gaatje voor me.

Dus ben ik heel dankbaar dat nu het einde echt in zicht is. Heel fijn.

Groeten, Elni

 

Toch geen reconstructie (voorlopig)

Stephan en ik zijn net op bezoek geweest bij de plastisch chirurg, dokter de Jong.

Die heeft alles bekeken, nog een collega gevraagd wat haar mening is en een afweging gemaakt op grond van zijn inzicht en ervaringen. Besloten is om voorlopig geen reconstructie te doen van welke methode dan ook.

De risico's zijn te groot in verband met mijn overgewicht.

Dit wordt nu weer teruggekoppeld met de chirurg van de mammapoli en ik ga nu weer ingepland worden voor een 'gewone' amputatie. Op dit moment weet ik niet op welke termijn dit zal zijn.

Mocht het me lukken om nog minstens 20 kilo af te vallen, mag ik de afdeling plastische chirurgie weer bellen en kan ik alsnog op de wachtlijst komen.

Dit bericht was natuurlijk best even slikken voor ons beiden, maar toch ben ik dankbaar dat ze niet zomaar wat gaan doen, maar toch het beste voor me willen.

Wanneer ik meer weet zal ik het weer delen,

Groeten, Elni

Op de fiets!

Gister had ik een dagje ziekenhuis.

Om half tien vertrok ik van huis, op de fiets (dat gaat redelijk goed, wat tof is dat!), richting ISALA.

Eerst bloedprikken, dat ging gelukkig in 1 keer goed, halleluja!!!

Toen tijd overbruggen met een bakkie cappuccino bij het restaurantje in het ziekenhuis. Na een uur konden we richting de oncoloog.

En, hoera, mijn bloedwaarden waren helemaal goed!
We hebben afgesproken om in januari elkaar weer te zien en dan een bot dichtheids scan te maken.

Na een uitgebreide lunch in de buurt (even weg uit het gebouw), was er 's middags een informatiebijeenkomst gepland over borst reconstructies.

Er waren een aantal dames die al geopereerd waren met verschillende methodes. We mochten ook zien wat het resultaat was en er werd veel over verteld. Later kwam ook nog een plastisch chirurg die nog meer kon vertellen over de verschillende mogelijkheden en vragen kon beantwoorden.

Half zes stapte ik weer op de fiets naar huis, waar Stephan gelukkig met eten thuiskwam, want mijn batterij was aardig leeg. Ik lag om acht uur al in mijn nest.

Maar al met al een waardevolle dag.

Komende vrijdag 29 september heb ik een persoonlijke afspraak met de plastisch chirurg. Even de neuzen dezelfde kant opzetten en kennis maken!

Fijn dat er mensen zijn van de verschillende borstkanker organisaties die deze informatie middagen drie keer per jaar organiseren. Deze dames waren van borstkanker.nl. Weer iets om heel dankbaar voor te zijn.

Tot (na) vrijdag, liefs, Elni

Met wat vertraging...

.... vanwege het overlijden en de uitvaart van mijn vader zijn Stephan en ik naar Oostenrijk vertrokken voor wat broodnodige tijd samen en wat rust na de hele heftige maanden dat we hebben gehad en de emotioneel zware dagen vorige week.

We hebben een leuk appartementje op een landal park. Dit was ons uitzicht vanochtend, het had gesneeuwd. Erg vroeg in het jaar en het is dus ook erg koud.

Gister waren we hoog op de berg, op 2600 meter, daar konden we niet wandelen, door de sneeuw en de wind en de kou.

Maar in het dal scheen de zon.

En hebben we heerlijk op het terras een soepje gegeten.

Thuis draait alles door met wat hulp van oma's. Nog een paar dagen dan rijden we op ons gemak weer terug naar Nederland. Tot die tijd doen we heel rustig aan, we zijn beiden niet echt fit helaas. 

Zwaaiiiii!!!

Ik ben heel dankbaar voor Stephan, die ons veilig hierheen heeft gereden. Voor de tijd die we samen kunnen doorbrengen. Voor de troost die hij geeft en dat hij er voor me is op mijn verdrietige momenten. 

Tot in Nederland, Elni 

verdrietig nieuws

Afgelopen vrijdag hebben we de verjaardag van Stephan en Jerom kunnen vieren. Helaas werden we 's nachts gebeld dat we naar het ziekenhuis moesten komen, omdat het met mijn vader niet goed ging.

Hij was al geruime tijd ziek, hij had blaas en prostaatkanker en ging erg achteruit de laatste weken.

Bij aankomst in het ziekenhuis werd al gauw duidelijk dat hij niet meer beter zou worden. Hij is niet meer bij bewustzijn gekomen en aan het eind van de ochtend, rond half twaalf is hij overleden.

Hieronder de rouwkaart.

En op de voorkant komt een mooie tekening van mijn vader.

Hij is twee jaar aan het vechten geweest tegen zijn kanker.

Papa, ik ga je missen.

Maar ik ben wel heel erg dankbaar dat verder lijden je bespaard is gebleven.

Zaterdag is de herdenkingsdienst en crematie.

Elni

plastisch chirurg

Gistermiddag had ik de brief in de bus liggen met de afspraak bij de plastisch chirurg.

Helaas, helaas, is dat net op het moment dat we in Oostenrijk zitten.

Ik dus vanochtend de stoute schoenen aangetrokken en de poli gebeld om de afspraak te verzetten. Het liefst naar voren, zodat ik voor de vakantie nog terecht kan.

Dat ging helaas niet lukken, het wordt pas helemaal aan het eind van september. Zo vervelend! Dan is er weer een maand extra voorbij.

Uiteindelijk heb ik gevraagd of ze me dan nu vast op de wachtlijst willen zetten, zodat er niet nog meer tijd verloren gaat, en HOERA, dat lukte!!

Ben erg opgelucht nu. Zoals het er nu naar uitziet ben ik dan volgend jaar maart/april aan de beurt voor de gecombineerde amputatie/reconstructie operatie.

Nu mijn best doen om een zo goed mogelijke conditie te hebben tegen die tijd, en hopen op een spoedig herstel.

Deze bloemen kreeg ik van Stephan van de week, ontzettend lief!!

Morgen zijn de mannen jarig, De oudste wordt 45 en de jongste alweer 18!

Alvast gefeliciteerd heren!! Weer iets om heel dankbaar voor te zijn.

Ik houd van jullie! Een hele fijne dag morgen.

Liefs, Elni

De uitslag van de eerste controle

Gelukkig is er niets verdachts te zien op de MRI die gemaakt is van mijn overgebleven borst. Zolang ik nog een borst heb, blijft deze onder controle bij het ziekenhuis. Het ene half jaar een MRI en het andere half jaar een mammografie en echo. Dit keer is er een MRI gemaakt.

Nu wordt er een afspraak gepland bij de plastisch chirurg en met hem (of haar) gaan we overleggen over het vervolg traject.

Zoals ik er nu in sta, zal dat een amputatie van de linker borst met reconstructie van beide borsten zijn. Op het moment dat ik me aangemeld heb, zal de wachttijd een half jaar tot een jaar zijn.

Verder voel ik me langzaam aan mezelf weer worden. Begin weer zin te krijgen om dingen te ondernemen, maar merk wel dat ik niet te veel hooi op mijn vork moet gaan nemen. Het blijft een beetje aftasten.

Gisteren ben ik naar de schoonheidsspecialiste geweest, ik had een behandeling cadeau gekregen. Heel erg lief, en ik heb er erg van genoten.

In september gaan Stephan en ik nog even op vakantie. We hebben een (Landal) huisje gehuurd in Oostenrijk. Of eigenlijk een appartementje op dat park. Heerlijk, hopelijk kunnen we een beetje bijkomen en hebben we ook goed weer dan. 

Ik ben dankbaar dat Jerom eindelijk zijn vakantie mag gaan vieren, hij heeft er zo lang naar uitgekeken. Ik hoop dat hij een geweldige tijd heeft en hij weer veilig thuiskomt.

Ook Lonja gaat later deze week nog een paar dagen weg. Veel plezier beiden! Geniet ervan.

Tot gauw, groet, Elni

Vakantie tijd

Stephan en ik zijn er even tussenuit geweest. Twee nachtjes maar, maar het was wel heel fijn, zo'n minibreak.

Niet zo heel ver dit keer, naar Winterberg in het Sauerland in Duitsland.

Het ging heel goed, we hebben lekker kunnen ontspannen en hebben ook nog aardig wat stappen gezet. Het eten was inbegrepen, dus daar hoefden we niet meer naar om te kijken.

Het hotel

We kwamen, al wandelend, langs een schietbaan, die ze gebruiken voor biatlon.

We liepen over een soort panoramabrug...

Zelfs het weer werkte wel mee. Toen we gingen lunchen begon het te spetteren.

Ik heb ook elke ochtend wat baantjes kunnen trekken in het zwembad van het hotel, dus die drempel ben ik ook weer over.

Ik kan echt zeggen dat het wat beter met me gaat, heerlijk gevoel hoor. Sinds een week of twee zit het echt in de lift.

Daar ben ik heel blij mee en heel erg dankbaar voor!

Vanmiddag heb ik een MRI routine onderzoek van de overgebleven borst. Die blijft onder verscherpte controle, zolang hij (of zij) er nog is.

Volgende week verwacht ik de uitslag.

Fijne week!!

Groeten, Elni

Nieuwe look

Ik moet er erg aan wennen....

Maar ik ben wel dankbaar dat mijn haar weer (zo snel) groeit!

Liefs, Elni 

Afspraak met oncoloog

HVandaag ben ik met de bus naar het ziekenhuis getogen.

Eerst ben ik langs de verpleegafdeling gegaan met een bedankje voor alle goede zorgen.

Daarna een bakkie koffie bij de restauratie met mijn vader en Ans. Die moesten ook in 't ziekenhuis zijn.

Toen kwam Stephan en zijn we naar de juiste afdeling gelopen waar we met de oncoloog een onderonsje hadden gepland.

Dat was allemaal niet zo spannend. Over twee maande ga ik er nog een keertje heen om bloed te prikken en even kijken hoe hoe het dan gaat. Daarna volgt begin volgend jaar nog een scan om de botdichtheid te meten.

Nu zijn we even thuis en straks gaan we naar de school van Lonja om haar diploma uitgereikt te krijgen.

Al met al een drukke dag...

Hopelijk slaap ik daarna heeeeeeel goed!

Ik ben heel dankbaar dat ik weer op kan gaan knappen, het ergste is achter de rug!

Elni 

Shampoo

Van de week heb ik voor het eerst mijn haar/stekeltjes met shampoo gewassen.

Een paar druppels was genoeg om twee of drie keer in te zepen....

Toen ik bij Albert Heijn deze flessen in de bonus zag staan, kon ik het niet nalaten een setje te kopen.

Hopelijk werkt het!

😀

Elni

Behandeling gestaakt

Afgelopen week kreeg ik het toch weer een stukje zwaarder met de chemo's en ben ik weer verder achteruit gegaan lichamelijk.

Vanochtend stond bloedprikken, een afspraak met de regieverpleegkundige en daarna de elfde chemokuur van de taxol gepland.

Na het bloedprikken en een lekker bakkie koffie, zijn we naar de mammapoli gegaan. De verpleegkundige had al snel in de gaten dat het lopen niet meer makkelijk gaat, en dat ik toch wel erg vermoeid oogde. Na een telefoontje en een kort overleg met de oncoloog is de chemo van vandaag en volgende week geschrapt.

Dus: ik ben nu klaar!

Wat raar is dat!

Nu hopen dat ik snel opknap en me weer een stukje beter ga voelen. Het kan echt wel een hele tijd gaan duren voor ik weer helemaal de oude ben, maar ik ben blij met elke procent verbetering!

Er zijn nog drie afspraken gemaakt: over een paar weken met de oncoloog om het traject af te sluiten, met de chirurg voor een controle van de andere borst ergens in augustus en dan nog een afspraak met de regieverpleegkundige over drie maanden om te zien hoe het dan me gaat en of zij nog iets kunnen betekenen voor me.

Ik ben dankbaar voor Gods nabijheid de hele afgelopen periode. En ook de wetenschap dat ik ook de komende tijd niet alleen hoef door te komen. De behandeling is dan nu wel klaar, maar ik ben er nog lang niet. Dat is best moeilijk om dat te aanvaarden en een plekje te geven. Maar gelukkig hoeft ik dat niet alleen te doen.

Groet, Elni

Nummer 10!

Hoera, nog maar maximaal twee te gaan van de Taxol kuren. Vandaag nummer 10 gehad (twee zijn er tussenuit gevallen, dus dit was de achtste kuur die ik echt kreeg). Ook weer met de lagere dosering. Dat gaat tot nu toe goed.

Volgende week eerst bloedprikken en afspraak bij de regieverpleegkundige.

Vandaag moest er ook weer twee keer geprobeerd worden een infuus aan te leggen. Dat is toch wel vervelend, maar zelfs dat went ;(

Rn de tweede weekend tas is af!! Sinds gisteren. Ook weer erg leuk om te doen. 

Verder ben ik dankbaar voor het bezoek dat nog steeds aanbelt! Van de week had ik de schoonmaakploeg van de kerk op bezoek waar ik (nu even niet) inzit. Aly, Marijke en Elise kwamen even bij me kijken. Agnes, mijn collega was er gisteren. Marieke kwam lunchen met haar dochter Iris, en natuurlijk Greta, die komt altijd even bij me kijken ergens in de week. Ook komen er twee vriendinnen (bijna) elke week mijn huis op orde houden. Harma en Anneke, hartelijk bedankt!!! Ben erg blij met jullie! 

Tot gauw, liefs, Elni

Dagje uit

Vandaag waren we met ons zessen naar moviepark in Duitsland. Doordat we een rolstoel konden lenen kon ik het redelijk goed volhouden.

Ik heb twee water attracties  gedaan en een vier D film.

Tijdens een van die wildwater banen werd ik gebeld door de oncoloog. Hahaha, dat was raar...

Gelukkig belde hij even later weer terug.

Morgen heb ik weer een chemokuur van de lagere dosering en volgende week maandag  belt hij me weer om te overleggen. 

Stephan Julia Jerom Lonja en Ilse, bedankt voor de leuke dag!! 

weer een kuur afstrepen

Gister heb ik kuur nummer acht gehad van de Taxol soort. Zes en zeven zijn dus overgeslagen en we tellen gewoon door. Dus nu nog maximaal vier te gaan van de lagere dosering.

Ik vind het tot nu toe niet verkeerd gaan. Heb vandaag wel wat last van mijn darmen en rode wangen van de medicijnen, maar verder gaat het wel.

En goed nieuws: LONJA IS GESLAAGD voor haar middelbare school. 

Ze heeft haar diploma voor de Theoretische Leerweg binnen (alleen nog even ophalen natuurlijk).
Op naar de volgende opleiding na de zomervakantie. Ze gaat op het Deltion college de opleiding voor facilitair leidinggevende volgen. Succes meid!

Iets om weer heel dankbaar voor te zijn.

Groeten, Elni