Een Jaar

Een jaar geleden, dit zelfde weekend was er eentje om nooit meer te vergeten.

Het was het weekend waarin
* ik mijn 44ste verjaardag vierde met wat vriendinnen op de koffie, voor het eerst sinds tijden dat ik weer eens wat deed om mijn verjaardag te vieren.
* ik samen met mijn moeder naar Soldaat van Oranje ben geweest. Een hele gezellig zaterdag.

* we een feestje hadden voor de 70ste verjaardag van papa en Ans, maar ook


* het weekend waarin ik een onregelmatigheid ontdekte in mijn borst.

Nu terugkijkend op dat weekend, was het een mooi weekend, een speciaal weekend, maar toch ook eentje met wat scherpe randjes.

Het bleek ook het weekend te zijn van de allerlaatste verjaardag van papa, hij werd 'maar' zeventig...
De verdikking in mijn borst, in eerste instantie door de huisarts aangemerkt als niets bijzonders, bleek toch kanker te zijn....

Nu, een jaar verder...

Een jaar, net als elk jaar, met vele ups en downs. Alleen dit jaar waren de hoogtepunten wat groter, en de dieptepunten wat lager.

Het was een moeilijk jaar, een zwaar jaar, maar ook een bijzonder jaar, een speciaal jaar.

Een jaar van winst en verlies.

Ik verloor mijn eierstokken en beide borsten, ik verloor mijn vader.

Maar ik ontving ook veel. Nog nooit kreeg ik zoveel kaartjes in een jaar. Zoveel bloemen, zoveel appjes, zoveel hulp met koken, schoonmaken, wassen, strijken, enz.
En eerlijk gezegd, heeft me dat zo ontzettend goed gedaan. Het gaf me moed, vertrouwen, het liet zien dat ik er toe deed.

Het was een jaar vol van eerste keren. De eerste keer naar de mammapoli, naar de oncoloog, de eerste chemo, de eerste prothese, de eerste keer dat ik achter een lessenaar een zaal toesprak (op de uitvaart van mijn vader). De eerste keer in het openbaar zonder haar en ook weer voor het eerst met heel kort stekeltjes haar, nadat het weer was gaan groeien.

En dan hebben we het nog niet over de eerste opvliegers, de eerste keer bij mijn zoon in de auto, de eerste diploma uitreiking (Lonja haalde haar TL examens) en vast nog veel meer.

Vorig jaar op mijn verjaardag kreeg ik van Stephan een fitbit, een heel uitgebreide stappenteller, met bijpassende armband. Daar heb ik afgelopen jaar veel plezier van gehad. Als je goed zou kijken zou je ook daarin kunnen zien wat voor jaar het geweest is, ook hier veel ups en downs.

Weken waarin er veel stappen werden gezet en gefietst, ander weken bijna niets. Nachten met weinig slaap, diepe slaap of momenten waarop ik veel in bed lag. In mei kreeg ik van mijn zusje een bijbehorende weegschaal, een hele lieve verrassing. Hierbij het zelfde verhaal. Veel gewichtsverlies na heftige weken, bv de eerste chemo, later kwam ik juist weer aan door constant een wee gevoel in mijn maag en de medicijnen. Dus ook wat dat betreft ging het op en neer.

Het was ook een jaar van ontwikkeling. Vorig jaar oktober hebben Stephan en ik een cursus gedaan bij Groundwork (klik)  De training heette: ik kan veranderen. Hierin staat onze relatie met Jezus centraal. Heel bijzonder en heel fijn.



Die cursus, samen met het afgelopen jaar hebben echt een verandering ingezet. Ik heb geleerd dat ik er mag zijn, dat ik waarde heb, precies zoals ik ben. Ik hoef niet te zijn zoals een ander, ik mag zijn wie ik ben, met al mijn gebreken en zwaktes. Ik heb geleerd dat God er is, altijd, in goede en slechte momenten. Ik heb geleerd dat ik me kan blijven ontwikkelen, dat er altijd ruimte is voor meer en dat verandering niet altijd slecht is.

Dat is zo waardevol gebleken dit afgelopen jaar.

Vandaag begin ik aan een nieuw jaar, het zesenveertigste levensjaar. Dat ga ik vieren met een aantal heel speciale mensen. Allemaal familie, allemaal vrouwen.

Wat het komende jaar gaat brengen, geen idee, maar ik kijk er, samen met Stephan, vol verwachting naar uit.

(tijdens onze wandeling gisteren)

Fijne zondag, Elni